Bez prawdy jesteśmy zwierzętami

Nawiążę do filmu - nie pierwszej świeżości, premiera miała miejsce pod koniec stycznia tego roku. Mówią, że BLIŻEJ (ang. closer) jest smutny. Poprzeplatane ze sobą losy czworga ludzi, zagubionych, pozbawionych umiejętności dzielenia się sobą i możliwości nawiązania bliskich więzi. Film skłania do namysłu, bo pokazuje nas, nieprzewidywalnych i niedojrzałych.

Pokazuje to, czym żyjemy i co żyje wokół nas. Ponowoczesne dylematy, narastający w ludziach egocentryzm, ciągłą wewnętrzną walkę sprzeczności naszej natury. Otwartość seksualną i jej władzę w świecie. Uleganie impulsom, utratę rozsądku, dążenie za ideałami, które istnieją być może tylko w wyobraźni. Szukanie jedynej, idealnie odpowiedniej dla siebie osoby, której powiemy kocham, toczące się bez ustanku.

Zaczynanie wciąż on nowa powierzchownych znajomości, jednocześnie starannie dbając, by inne mosty nie spłonęły. Upajanie się euforią świeżych wrażeń, zabawa i manipulacja. Bo kłamstwo jest manipulacją – nie pozostawiamy okłamywanej osobie żadnego wyboru. Ze strachu, z wygody. Musi przyjąć naszą prawdę za prawdę własną.
Co istotne, film pokazuje obecne wady tożsamości mężczyzn i kobiet.  Pogubione, przewrotne natury.
Kto się z tym nie zgodzi?

Jak łatwo utracić cenne wartości w rozebranej z sentymentów rzeczywistości. Pogubić się w tym, czego chcemy. Do jakich parszywych zachowań jesteśmy zdolni wobec bliskich nam ludzi? A może zdrada nie jest okrucieństwem tylko słabością naszej natury? Na ile potrafimy wieść podwójne życie, budować szczęście na nieszczęściu innych. Wciąż dokonywać wyboru nie poprzestając na żadnym. Nasze tożsamości są powyginane jak trzciny. Nie mamy wzorców. Jedynie przepych stereotypów, informacji, poglądów. Zepsucie moralne ściąga za nogi na twardy grunt szlachetny idealizm. Nic nie jest trwałe...

Dan powiedział do swojej wybranki Alice, gdy porzucał ją po roku prowadzenia podwójnego życia: ‘to będzie bolało’. Wiedział, że jest okrutny. Że zabiera nadzieję. Pewnie każdy z nas przez to przeszedł, w obie strony. Tego nie da się uniknąć, to część życia. Zadziwiające jest to, z jaką łatwością dajemy sami sobie przyzwolenie na podporządkowywanie otoczenia pod własne potrzeby. Paradoks tego wszystkiego tkwi w stwierdzeniu, że w finale nie potrafimy się tym cieszyć i być szczęśliwymi, chyba, że nie ustajemy w poszukiwaniach nowych wrażeń i dalszych manipulacjach.

Bez prawdy jesteśmy zwierzętami (jak ujął to filmowy Dan), tak więc mówiąc prawdę stajemy się ludźmi?

Monika Sidorowicz
( mysli@dlastudenta.pl)