Władimir Sorokin - "Dzień oprycznika"

Powieść Władimira Sorokina "Dzień oprycznika" ledwie została wydana, a już rozpętała narodową debatę i podbiła tamtejsze listy bestsellerów. "Dzień oprycznika" uważa się za bezkompromisową satyrę polityczną na współczesną Rosję. Sam autor nazywa książkę „fantazją na motywach rosyjskich", i dodaje: „Tak odpowiadam na sytuację w moim państwie".

Jest rok 2027. Czasy zamętu odchodzą w niepamięć, nastaje era odbudowy. Po odzyskaniu należnej władzy monarchia oficjalnie deklaruje swoje cele: wierność religii i tradycji. Paszporty spalono uroczyście na placu Czerwonym, wydalono zagranicznych dyplomatów. Rosję od reszty świata odgradza teraz wielki mur, a gwarancją jakości życia mieszkańców jest eksport ropy i gazu. Przyjazne stosunki polityczne państwo utrzymuje tylko z Chinami, dostawcą niezbędnych produktów użytku prywatnego i przemysłowego - od samolotów typu Boeing po muszle klozetowe. Na tym tle toczy się opowieść o jednym dniu z życia Andrieja Daniłowicza Komiagi, tytułowego oprycznika.

Literacki eksperyment Sorokina - antyutopijny futurystyczny utwór napisany językiem Puszkina - ukazuje Rosję nieuchronnie zmierzającą ku przeszłości, ku wiekom średnim, kiedy władza, za sprawą opryczników, przemawiała językiem terroru.

- Jako pisarz uległem wpływom moskiewskiego podziemia, w którym wypadało pozostać apolitycznym. Mieliśmy ulubioną anegdotę: kiedy oddziały niemieckie wkraczały do Paryża, Picasso siedział i malował jabłko. Takie było podejście - musisz siedzieć i malować swoje jabłko, niezależnie od tego, co dzieje się dookoła. Trzymałem się tej zasady, dopóki nie skończyłem piędziesięciu lat. Teraz doszedł we mnie do głosu obywatel.
(Władimir Sorokin)


- Powieść jest po prostu rewelacyjna i bezapelacyjnie śmieszna, czasem wstrętnie złośliwa. Śmiejąc się, obywatele odwracają się nie tylko  od przeszłości, ale i od tej przyszłości, w której nie bardzo by się chcieli znaleźć.
(Radio MAJAK)

- "Martwe dusze" na modłę noworuską.
("Wzglad")

Z recenzji poprzednich powieści:

- Sorokin stał się postacią kultową we współczesnej literaturze rosyjskiej. Szczególnie cenią go młodzi. Jego powieści, pełne śmierci, przemocy  i seksu, budzą niepokój.
(„The New York Review of Books")

- Sorokin potrafi znakomicie bawić się literackimi stylami. Mówi się, że jest czołowym przedstawicielem rosyjskiego konceptualizmu, ale jego rola w literaturze jest znacznie większa. Zawdzięczamy mu renesans rosyjskiej powieści.
(Wiktor Jerofiejew)

Władimir Sorokin, "Dzień oprycznika", przekład z rosyjskiego Agnieszka Lubomira Piotrowska, premiera 10 stycznia 2008, seria Don Kichot i Sancho Pansa, wydawnictwo W.A.B.

Władimir Sorokin (ur. 1955), pisarz i grafik, jeden z czołowych przedstawicieli radzieckiego, a później rosyjskiego konceptualizmu. Jego książki, pełne eksperymentów artystycznych i swobodnie interpretujące najnowszą historię, przyniosły mu opinię skandalisty, ale i „prawdopodobnie ostatniego z długiej listy wielkich pisarzy rosyjskich". Jest autorem opowiadań, dramatów, scenariuszy filmowych i powieści, m.in. Kolejka (wyd. pol. 1988), Norma, Tridcataja lubow' Mariny, Sierdca czetyrioch oraz Gołuboje sało, którą popierająca Władimira Putina organizacja „Idący razem" uznała za pornograficzną i skierowała przeciwko autorowi sprawę do prokuratury. Jego najsłynniejszym dziełem jest bestsellerowa trylogia, na którą składają się powieści Lód (2002; W.A.B. 2005), Bro (2004; W.A.B. 2006) i 23 000 (2005; W.A.B. 2007). Prawa do wydania Dnia oprycznika (2007) nabyły już wydawnictwa z Niemiec, Francji, Węgier, Litwy, Szwecji, Serbii oraz Hiszpanii.

(Informacja prasowa)