O śmierci pół żartem, pół serio

Śmierć należy do tych niewielu rzeczy, które zdarzają się wszystkim bez wyjątku. Czy tego chcemy, czy nie, z każdą minutą jesteśmy coraz bliżej śmierci.

Zdecydowana większość ludzi zarówno wierzących, jak i niewierzących obawia się umierania. Nie mamy przecież pewności, co czeka nas po drugiej stronie: raj, czyściec, piekło, kolejne wcielenie czy może niebyt.
 Wiemy jednak, że przyjdzie taki dzień, kiedy dane nam będzie to sprawdzić, a nic chyba tak nie przeraża, jak świadomość nieuniknionego.

Lęk przed umieraniem można wszakże nieco złagodzić i „oswoić śmierć”. Naszym pradziadom pomagały w tym dawne obrzędy, na przykład opisane przez Mickiewicza dziady czy Halloween (w swej pierwotnej postaci).

Podobnym celom mogą służyć również teksty literackie, które w sposób humorystyczny odnoszą się do tego tematu. Szczególnie interesujące są żartobliwe epitafia wywodzące się bezpośrednio z napisów nagrobnych upamiętniających i wychwalających osobę zmarłego.

Do najważniejszych cech tego gatunku należy krótka forma i dowcipna pointa. Wielu poetów ma w swoim dorobku te niepozorne wierszyki, które odrzucają patos klasycznych epitafiów i kpią sobie ze śmierci.

Oto kilka z nich:

S.J. Lec: „Nagrobek głodomora”

Tu leży nikt,
Bo miał kiepski wikt.

J.I. Sztaudynger: „Nagrobek człowieka zmarłego na udar słoneczny”

Ceń
Cień.

J.I. Sztaudynger: „Nagrobek Romea”

Za co mnie Julia kochała?
Za miękkość ducha, za twardość ciała.

T. Różewicz: „Nagrobek”

Lał słowa za siebie jak wodę,
Aż mu wyrządziły szkodę.
Przechodniu, wspomnij teraz i mnie:
Utonął w czczej gadaninie

Monika Szafrańska
( nika@dlastudenta.pl)