Młodzi, piękni, bezrobotni - żyć, nie umierać!

Któregoś pięknego poranka obudziłem się, wstałem i patrząc w nadające się do umycia okno stwierdziłem, że przyszedł właśnie ten moment, kiedy mężczyzna musi zrobić to co musi. Postanowiłem poszukać dobrze płatnej, lekkiej i przyjemnej pracy.

Doświadczenie jakieś tam miałem więc świat leżał u moich stóp. A że dzień okazał się równie piękny jak poranek, to ochota na poszukiwania była ogromna.

Zaczęło się skromnie, od włączenie komputera, napisania cv i listu motywacyjnego. Potem oczywiście trzeba była przeglądnąć setki ogłoszeń i wyłapać te najciekawsze. Fajnie, co krok to oferta w sam raz dla mnie. Więc pierwszy mały sukces mam już za sobą. Mail, telefon, udawanie uprzejmości i w parę chwil byłem już umówiony na kilka rozmów kwalifikacyjnych. Jak się ubrałem? Ciuchy miałem czyste, więc wszystko było w jak najlepszym porządku.

Teraz po upływie wielu, wielu lat zaczynam się zastanawiać ilu studiujących dewiantów w podobny, idiotyczny sposób, z bardzo pozytywnym nastawieniem zabierało się za szukanie pracy. Tak, nazwałem NAS dewiantami, bo jak inaczej nazwać kogoś kto uradowany przegląda ogłoszenia drobne, a do tego szczerze wierzy w złudzenie, jakoby był młodym bogiem? Czy to jest normalne? A takiego wała, że się tak wyrażę. 

A więc ładnie ubrany dreptam w miejsce gdzie czeka już na mnie cieplutka posadka. Wchodzę, wypełniam jakiś formularz i czekam. Szukali ludzi do działu marketingu i ogólnie o pracę biurową ponoć chodziło. Myślę sobie, czemu nie. W pewnym momencie wychodzi szef szefów i zaprasza do gabinetu. No niestety okazało się, że interesujące mnie stanowiska "poszły już we wtorek" (ja przyszedłem w czwartek). Ale, ale, mogę jeszcze być akwizytorem! Cóż, ładnie podziękowałem i wyszedłem. Powiedziałem do widzenia, zamiast spier... Ekhm. A dlaczego? A dlatego, że w pewnym dodatku do pewnej gazety co tydzień pojawia się to samo ogłoszenie. Pieprzony wabik.

Ale dzień mamy jeszcze długi i dopiero jedną porażkę za sobą - trzeba działać dalej. Hurtownia muzyczna, różne stanowiska, sporo kasy może wpłynąć co miesiąc. Na muzyce się znam, gadane mam, więc w końcu załapię się na fajny stołeczek. I co? Oczywiście nic. Akwizycja. Przepraszam, nie akwizycja, tylko przedstawicielstwo handlowe, bo nie chodziłbym po ludziach przeszkadzając im w obiedzie, tylko wpadałbym do różnych firm, sklepów itp. A jakże się pan manager obruszył,  kiedy wspomniałem delikatnie, że to i tak akwizycja! Cóż, sprzedaż obnośna może i ma swoje uroki, ale ja ich nie chcę poznać.

Racja, nudny zlepek słów tu zostawiłem. Pewnie za tydzień się zaśmierdzi i trzeba będzie wyrzucić. Tylko, że w tym wszystkim drzemie jakiś morał. Ja jeszcze nie wiem jaki, ale mam nadzieję, że niedługo na to wpadnę. Na pierwszy rzut oka nasuwa się jednak jeden wniosek - studenci nauk humanistycznych są tanią siłą roboczą. A mama tyle razy mówiła, żeby się zabrać za informatykę, albo fizykę jądrową. Może czas powrócić do dziecięcych marzeń o byciu śmieciarzem - na to zawsze będzie koniunktura.

Łukasz Krzywda (lukasz.krzywda@dlastudenta.pl)