Wspomnienie księdza Jana Twardowskiego

fot. Adam Skrzydlewski

                                  Zamiast śmierci
                                 racz z uśmiechem
                                    przyjąć Panie
                                  pod Twe stopy
                                     życie moje
                                    jak różaniec

To ostatni wiersz księdza Jana Twardowskiego. I można by nie pisać nic więcej, bo słowa tego człowieka mówiły zawsze same za siebie. Tak jak i te. I zapadały w pamięć czytelnikom.

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą…

Odszedł wielki człowiek kultury, wspaniały poeta i jednocześnie zwykły, prosty człowiek. Zadziwiające było w nim to, że potrafił zawsze połączyć te dwie sprzeczności w idealnie nieinwazyjny sposób. Zawsze pogodny, zawsze otwarty, zawsze był dla ludzi i z ludźmi i jednocześnie poprzez ludzi był z Bogiem i dla Boga..
Niewielu poetów potrafi mówić o trudnych sprawach w jasny i zrozumiały dla zwykłego zjadacza chleba sposób. A ksiądz Twardowski potrafił. Choćby tu:

Popatrz na psa uwiązanego przed sklepem
o swym panu myśli
i rwie się do niego
na dwóch łapach czeka
pan dla niego podwórzem łąką lasem domem
oczami za nim biegnie
i tęskni ogonem

pocałuj go w łapę
bo uczy jak na Boga czekać

Nie chcę tu stawiać pomników i pisać pochwalnych elaboratów o tym człowieku. Uważam, że on sam zrobił to najlepiej. Swoją twórczością. Ja chcę tylko mieć nadzieję, że będziemy na co dzień pamiętali o tym, co nam zostawił. I że będzie dokładnie tak, jak sam napisał:
„ Można odejść na zawsze, by stale być blisko”

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie ze nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak uroczystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnia czy ostatnia pierwsza

Dziękujemy

Marta Mielczarek
(marta@dlastudenta.pl)